Bazı Yönleriyle Tasavvufî Düşüncede Şeyh-Mürid İlişkisi

Tasavvuf; İslâm dininin inanç, ibadet ve ahlak temellerine dayanarak nefsi tezkiye etme, güzel sahibi olarak dini yaşama ruhun kemale ermesi için caba göstererek Allah’a vâsıl olma düşüncesidir. Bu anlamda tasavvuf manevî bir eğimini ifade etmektedir. Seyr-ü sülûk metodu, bu eğitiminin verilmesi noktasında önemli vasıta rolünü üstlenmektedir. Seyr birbirinden ayrı düşünülemeyen iki kavramlardır. Seyr, bütün kötü vasıflardan benlikten arınarak ilme, ahlaka doğru yürümektir. Sülûk, olmaya vesile olan yoldur. Mürid yola talip yolcu, şeyh ise yolda müridin gözetmenliğini yapan tecrübeli kimsedir. Şeyh, yolun başından sonuna kadar müridine eşlik ederek husustaki temel ilke esasları hem teorik pratik göstermektedir. şeyhin göstermiş olduğu kural kaideleri eksiksiz şekilde yerine getirmekle sorumludur. nedenle tasavvufî eserlerde tanımı, mahiyeti detaylı ele alınmıştır. Ayrıca müridde bulunması gereken vasıflar ayrıntılı zikredilmiştir. Böylelikle hakiki manada getirilmesi şeyh-mürid ilişkisinin belirlenmiştir. Tasavvuf ilminin sözlü fiili unsurlarını içinde barındıran şeyh, en çok tenkit edilen kavramlardan birini oluşturmaktadır. Aynı mürid, birçok eleştirinin yöneltildiği kavramlardandır. makalede özellikle vasıflar, ilişki, gerekliliği şeyhe bağlanmanın hükmü gibi konular alınacaktır. tasavvufun hassas temeller üzerine kurduğu hakikat yönüne nebze olsun ışık tutulmaya çalışılacaktır.